Şimdilik Elveda

Gidiyorum yav, olmadı, olmuyor.

Yazmak bir ihtiyaç oldu benim için zamanla, okuya okuya. Tüm bir şeyler yazan insanlar için böyle değil mi zaten yazmak. Okuya okuya ihtiyaç oluyor aklından geçenleri yazmak. Ama ihtiyacım olduğunda yazamıyorum her zaman işte. Mesela geçen gün işe giderken kafamdan milyon tane komik düşünce geçti. Şimdi onları buraya yazmış olaydım diye düşündüm o komik şeyleri düşünürken, şimdi onları bloguma yazsaydım, ileride çok gülerdim. Çünkü komiklerdi. Kendi düşüncelerine gülen bir insanım ben.

Yazmak ihtiyaç oldu benim için zamanla, öyle ki facebook'taki fotoğraflarıma kimi zaman yaptığım açıklamalar -her ne kadar saçma da olsa- herhangi bir profilde göremeyeceğiniz kadar uzun olabiliyor. Saçmalamak da bir ihtiyaç mesela benim için. Hatta belki de en çok ihtiyaç duyduğum şey saçmalamak.

Yazabilmek, acaba birileri dinliyor mu diye çekinmeden veya daha da kötüsü acaba kimse beni dinlemiyor mu diye korkmadan... Evet tam olarak ihtiyaç duyduğum şey buydu sanırım. Konuşmaktan daha pratikti, daha özgür ve daha... Bilemedim doğru kelimeyi, ama böyle yüzüne Ağustos sıcağında serin tuzlu suyun çarpması gibi bir şey işte.

Ne zaman her istediğim dakika yazacak imkana kavuşurum, ya da dayanamazsam geri gelirim blog. Seni şimdilik allaha emanet ediyorum, tıpkı limanlarda kıyıya çekilmiş tekneler gibi. Belki bir gün gelir seni tekrar kelime deniziyle kavuştururum,ha? Ne dersin?